Malarstwo Macieja Bernhardta
Maciej Bernhardt, rocznik 1953, uczył się techniki malarstwa realistycznego w trakcie studiów na Akademii Sztuk Pięknych w rodzinnym mieście Krakowie. Swój talent do łudząco „prawdziwego” przedstawiania struktury materiału (...) udowodnił początkowo w całkiem innym temacie: W szczegółach z fotograficzną dokładnością oddane, w całości zestawione metodą kolażu grupy modeli, w ekstatycznych pozach wyłaniające się z błyszczącego lakierem i lamą Pięknego Nowego Świata Konsumpcji. Dzięki takim motywom niespełna trzydziestoletni artysta spotkał się z niezwykle kontrowersyjnym odbiorem w depresyjnej rzeczywistości Polski okresu stanu wojennego. Jak doszło w połowie lat osiemdziesiątych, prawie równocześnie z przesiedleniem się do Dűsseldorfu, do zmiany treści obrazów w kierunku własnego wariantu Fantastycznego Realizmu?(...).
(...). Ambicją młodego emigranta nie były tylko quasi-naukowa rekonstrukcja czy będące celem samym w sobie ilustrowanie wzbudzających grozę scenariuszy. Chodziło mu, wg słów Magritte, o przywołanie misterium, odbijającego filozoficzno-metafizyczne pytania; w jego przypadku pytania o rytm, konsekwencje, sens ludzkiej historii, także chyba pytania o przypływy i odpływy kultów i bogów, którzy ostatecznie okazują się być tak samo śmiertelni jak ich wyznawcy, Nie-wieczni w obliczu jedynie Wiecznego: czasu. Maciej Bernhardt wynalazł na to metamorfozy, które są doświadczalne zmysłowo, przestrzennie i symbolicznie. I gdy nadał serii obrazów tytuł Sanktuaria, to może także dlatego, że w przejściowej fazie między politycznymi systemami odczuwał podświadomą potrzebę wymalowania dla samego siebie miejsca ciszy i koncentracji, miejsca schronienia. Czyż mogłoby ono być, w czasach takich jak nasze, po mieszczańsku przytulnie umeblowane ?(...).
